سی و یک شب

برزیل دونگا رو هیچ وقت دوست نداشتم.حتی وقتی قهرمان آمریکای جنوبی شد.
اما یک طرفدار همیشگی برزیل هستم و معتقدم که هلند واقعا لیاقت بردن حتی این برزیل را نداشت.نگاه کنید به دقایق آخر بازی که هلندی ها سه تا موقعیت گل صد در صد را چه بچه گانه به بیرون زدند.
دونگا خیلی راحت رونالدینیو را خط زد.و حالا قطعا خیلی ها به او حمله خواهند کرد.
این درس مسوولیت پذیری در فوتبال است.
دونگا برای اخر بازی هیچ تاکتیکی نداشت.
این درس سپردن مدیریت بزرگ به جوانانی است که هنوز تجربه لازم را ندارند.
دونگا یک بازیکن احساسی و کسی که در بازی قبل هم به خاطر ترس از اخراج بیرونش آورد را کاپیتان تیم کرد تا در یک حرکت بچه گانه برزیل یک گل عقب مانده را ده نفره کند.
این درس عبرت نگرفتن از وقایع است.من به شخصه بر این باورم که در اکثر موارد اتفاقاتی که برای ما می افتد در گذشته نشانه هایی داشتند که نادیده شان گرفته ایم.
دونگا آسان ترین قرعه برزیل در چندین جام جهانی اخیر برای رسیدن به فینال را دود کرد
این یعنی نباید آن چنان به ساده بودن شرایط مغرور شد و به تعبیر امیرالمومنین به آنچه ناامیدی امیدوارتر باش از آنچه به آن امیدواری
دونگا چشمان طرفداران شاید میلیاردی برزیل را پر اشک کرد و تا چهار سال دیگر همه را منتظر ساخت.شاید در این چهار سال خیلی ها بمیرند و فرصت دیدن دوباره برزیل و آرزوی قهرمانی اش را از دست بدهند.
این یعنی گاهی اوقات تصمیمات ما تاثیرات بسیار زیاد و گسترده و عمیقی می گذارد که اگر شاید کمی به تبعات آنها بیاندیشیم، اینقدر بی رحمانه تصمیم نگیریم.
و در آخر اینکه فوتبال به تمام معنی نماد اتفاقات است و داد می زند که همیشه حق به حق دار نخواهد رسید.
به نظرم این بهترین درس برای من و کسانی است که گاهی فکر می کنند باید شخصا به گرفتن حق شان بپردازند.